You are currently viewing Psalm 23

Psalm 23

Psalm 23. należy do psalmów ufnościowych . Modlitwa psalmu jest bardzo osobistym wyznaniem autora

Psalm Dawidowy.
Pan jest pasterzem moim, Niczego mi nie braknie.
Na niwach zielonych pasie mnie. Nad wody spokojne prowadzi mnie.
Duszę moją pokrzepia. Wiedzie mnie ścieżkami sprawiedliwości Ze względu na imię swoje.
Choćbym nawet szedł ciemną doliną, Zła się nie ulęknę, boś Ty ze mną, Laska twoja i kij twój mnie pocieszają.
Zastawiasz przede mną stół wobec nieprzyjaciół moich, Namaszczasz oliwą głowę moją, kielich mój przelewa się.
Dobroć i łaska towarzyszyć mi będą Przez wszystkie dni życia mego. I zamieszkam w domu Pana przez długie dni

Składa się z dwóch części,
pierwsza przedstawia Boga Ojca – Jahwe jako pasterza,
druga – jako gospodarza, który wyprawia ucztę na świętym miejscu.

w. 1-3 – Autor nazywa Boga swoim pasterzem. Dlaczego właśnie pasterzem?
Wielkim szacunkiem darzono pasterza prowadzącego swoje stado na pastwisko i broniącego je przed dzikimi zwierzętami, przejawiał się w tym, że wśród starowschodnich tytułów królewskich (Egipt) bardzo często pojawiał się tytuł PASTERZ. .
Nie jest dziełem przypadku, że Dawid wprost od trzody został powołany do godności królewskiej (2 Sam 7, 8). Bóg sam powiedział do Dawida: ty będziesz pasł mój lud i będziesz wodzem nad Izraelem.
W słowie pasterza jest zawarta idea władzy, a zarazem dobroci . (Ew. Jana 10:11  Ja jestem dobry pasterz. Dobry pasterz życie swoje kładzie za owce.);
autor Listu do Hebrajczyków13, 20 zwraca się do adresatów z zachętą i życzeniem:
Bóg zaś pokoju, który na mocy krwi przymierza wiecznego wywiódł spomiędzy zmarłych Wielkiego Pasterza owiec – Pana naszego Jezusa Chrystusa, niech was uzdolni do wszelkiego dobra
(1 P 2, 25). Św. Piotr zauważa:
Błądziliście bowiem jak owce, ale teraz nawróciliście się do Pasterza i Stróża dusz waszych
(Iz 40, 10n). Autor Księgi Izajasza prorokuje:
Oto Pan Bóg przychodzi z mocą. Podobny jest do pasterza pasącego swe stado, który je gromadzi swoim ramieniem. Jagnięta nosi na swej piersi, owce karmiące prowadzi łagodnie
Chrystus – obiecany Mesjasz – pojawia się jako pasterz i do pasterza siebie przyrównuje. Chrystus jest dobrym pasterzem – w przeciwieństwie do najemników i złych pasterzy. On bierze na swoje ramiona zagubioną owcę, On zna każdą po imieniu. On przekazuje swoją owczarnię apostołom.