Początki miasta Rzymu sięgają 650 r. przed Chr. w czasach Nowego Testa-mentu był miastem bardzo wielkim. Liczbę mieszkańców szacują dziś uczeni na około 500 000. Poza ludnością miejscową było tu dużo przybyszów z Syrii, Ma-łej Azji, Macedonii i Grecji. Znaczny wkład w historię i kulturę Rzymu wnieśli także Izraelici, którzy założyli tu swoją gminę około 139 r. przed Chr. Gmina szybko się rozwijała i w czasach Nowego Testamentu według Józefa Flawiusza (żydowski historyk) miała liczyć 8000 Izraelitów. Byli dobrze zorganizowani i podzieleni na po-szczególne niezależne gminy, które posiadały własne zarządy i sale zebrań. Po-ważnych strat doznała wspólnota izraelska w wyniku dwóch cesarskich dekre-tów banicyjnych: Tyberiusza w 19 r. po Chr. i Klaudiusza w 49 r. po Chr. Istnienie kolonii izraelskiej w Rzymie miało zasadnicze znaczenie dla (genezy) sposobu powstawania i rozwoju chrześcijaństwa w tym mieście.

Skład ludności rzymskiej był zróżnicowany i obejmował: bogatych przedstawicieli wybitnych i liczących się rodów, niższe warstwy ubogich oby-wateli rzymskich, wyzwoleńców oraz liczne rzesze imigrantów i niewolników.

Rzemiosło i przemysł obejmowało około 200 różnych zawodów. Największym po-wodzeniem cieszyły się wyroby z brązu i szkła oraz produkcja lampek glinianych. Różnorodność etniczna Rzymu miała wpływ na życie religijne miasta.

Kościół w Rzymie

Chrześcijaństwo dotarło dzięki kontaktom handlowym pomiędzy wschodnią częścią imperium rzymskiego a jego stolicą. Ewangelię przynieśli do Rzymu nieznani misjonarze, jeszcze przed Pawłem (Dz 28, 15). Kolebką i opar-ciem pierwotnego Kościoła rzymskiego była gmina izraelska. Sytuacja zmieniła się po edykcie wygnańczym Klaudiusza. Wraz z opuszczeniem Rzymu przez Izraelitów nastąpił ostateczny rozdział Kościoła od Synagogi. Zmienił się także stan etniczny Kościoła. Dotąd przeważali w nim judeochrześcijanie, obecnie większość stanowili nawróceni poganie, których nie obejmował dekret banicyjny (Rz 1, 5. 13-15; 10, 1-3; 11, 13. 17-32; 15, 15-16. 18).

Wpływ judeochrześci-jan na życie Kościół rzymskiego był jednak nadal znaczący, o czym świadczy obszerna część listu poświęcona wyłącznie problemom judaizmu (Rz 9-11).

Obraz składu socjalnego i organizacji Kościoła w rzymie daje Rz 16, 3-16. Paweł wymienia tu imiennie aż 26 osób. Analiza ich imion wskazuje, że byli to zarówno ludzie wolni, jak i niewolnicy, rzemieślnicy, przemysłowcy i przeciętni obywatele rzymscy. Ważną rolę w życiu Kościoła w Rzymie odgrywały kobiety, które ze względu na Pana bardzo się trudziły (ϰοπηάω = trudzić się: Rz 16, 6. 12. 13). Podstawową formą organizacji były Kościoły domowe (Rz 16, 5. 14. 15; Dz 28, 30-31). Z tych względów Paweł nie adresuje listu do Kościoła w Rzymie, lecz do „wszystkich w Rzymie umiłowanych przez Boga i powołanych świętych” (Rz 1, 7) Kościół w Rzymie choć był młody, musiał być bardzo prężny, skoro Paweł liczył na jego materialne i osobowe wsparcie.

List do Rzymian – jeden z listów Nowego Testamentu . Został napisany najprawdopodobniej podczas podróży misyjnej św. Pawła w Koryncie w ok. 58r n.e.

Autor: List do Rzymian 1.1 wskazuje, że autorem jest apostoł Paweł. List do Rzymian 16.22 podkreśla, że Paweł używał Tercjusza, aby spisał jego słowa. Głównym celem listu jest wyjaśnienie doktrynalne ( Doktryna – z łac. doctorina – nauczanie, wiedza; System działania, myślenia.) ewangelii, a zwłaszcza zagadnienie usprawiedliwienia przez wiarę. Paweł podkreśla powszechną grzeszność człowieczeństwa i konieczność usprawiedliwienia, zarówno dla pogan, jak i dla Żydów. Usprawiedliwienie jest wynikiem łaski i tylko wyłącznie łaski. Autor wyjaśnia znaczenie chrztu jako uwolnienia od grzechu oraz włączenia do Kościoła (Rzymian 6:4) . Paweł wyjaśnia pogląd dotyczący widzialnego świata w którym, ścierają się dwie siły, światłości i ciemności. Wskazuje na nauczanie o duszy i ciele a zarazem zapowiadając zmartwychwstanie . Po części najważniejszych założeń przechodzi do tematów moralnych i praktycznych: podstawą życia chrześcijańskiego powinna być miłość, tolerancja i naśladowanieChrystusa. Z powodu nauki o usprawiedliwieniu uważany przez Marcina Lutra za najważniejszy list Nowego Testamentu. Paweł opisuje życie polegające na prześladowaniu i trzykrotnym pobycie w więzieniach. Apostoł był ciągle w podróżach misyjnych i pewnie między innymi dlatego nie zdecydował się na założenie rodziny. Musi on bronić swego apostolskiego urzędu, z powodu oskarżeń o głoszenie fałszywej ewangelii, gdyż kiedyś był prześladowcą kościoła.

Cel napisania: Jego celem w napisaniu listu było ogłoszenie chwały Pana Jezusa Chrystusa poprzez nauczanie , pokrzepianie i zachęcanie wierzących, którzy otrzymają jego list. Ze szczególną troską odnosił się do tych, do których pisał ten list i cieszył się na myśl, że może w końcu usłużyć części Bożego kościoła do tych, „ którzy jesteście w Rzymie, umiłowanym Boga, powołanym i świętym” (Rz. 1.7) Ponieważ on sam był obywatelem rzymskim, toteż przejawiał szczególne względy w społeczności wierzących w Rzymie. (Rz 1.8-15) A ponieważ do tego czasu jeszcze nie odwiedził kościoła w Rzymie, dlatego list ten posłużył jako sposób przedstawienia się im. Paweł wyraża się o swojej misji Rzymian 15:18-20 Nie odważę się bowiem mówić o czymkolwiek, czego Chrystus nie dokonał przeze mnie, aby przywieść pogan do posłuszeństwa słowem i czynem, przez moc znaków i cudów oraz przez moc Ducha Świętego, List pisany był , tuż przed jego podróżą do Jerozolimy, gdzie miał wesprzeć zebranymi datkami tamtejszych ubogich. Miał zamiar udać się do Rzymu, a później do Hiszpanii (Rzymian 15.24), lecz jego plany zostały udaremnione, gdy został aresztowany w Jerozolimie. Ostatecznie uda się do Rzymu, jednak jako więzień. Feba, która była członkiem (diakonisą) zboru w Kenchreach blisko Koryntu (Rzymian 16.1), najprawdopodobniej dostarczyła list do Rzymu.

Kluczowe wersety: List do Rzymian 1.16, „Albowiem nie wstydzę się ewangelii Chrystusowej, jest ona bowiem mocą Bożą ku zbawieniu każdego, kto wierzy, najpierw Żyda, potem Greka.” List do Rzymian 3.9-11, Nie ma ani jednego sprawiedliwego. Nie masz, kto by rozumiał, nie masz, kto by szukał Boga.” „Gdyż wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej.” List do Rzymian 3.21, „Ale teraz niezależnie od zakonu objawiona została sprawiedliwość Boża, o której świadczy zakon i prorocy.” List do Rzymian 5.8, „Bóg dał dowód swojej miłości ku nam przez to, że kiedy byliśmy jeszcze grzesznikami, Chrystus za nas umarł.” List do Rzymian 6.23, „Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć, a darem łaski Bożej jest żywot wieczny w Chr. Jezusie, Panu naszym.” List do Rzymian 8.9, „Ale wy nie jesteście w ciele, lecz w Duchu, jeśli tylko Duch Boży mieszka w was. Jeśli zaś kto nie ma Ducha Chrystusowego, ten nie jest jego.” List do Rzymian 8.28, „A wiemy, że Bóg współdziała we wszystkim ku dobremu z tymi, którzy Boga miłują, to jest z tymi, którzy według postanowienia jego są powołani.” List do Rzymian 8.38-39, „Albowiem jestem tego pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani potęgi niebieskie, ani teraźniejszość, ani przyszłość, ani moce. Ani wysokość, ani głębokość, ani żadne inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Bożej, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.” List do Rzymian 10.9-10, „Bo jeśli ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i uwierzysz w sercu swoim, że Bóg wzbudził go z martwych, zbawiony będziesz. Albowiem sercem wierzy się ku usprawiedliwieniu, a ustami wyznaje się ku zbawieniu.” List do Rzymian 12.19, „Najmilsi! Nie mścijcie się sami, ale pozostawcie to gniewowi Bożemu, albowiem napisano: Pomsta do mnie należy, Ja odpłacę, mówi Pan.”

Powiązania:

Paweł wskazuje na kilka osób i wydarzeń ze Starego Testamentu jako przykładów wspaniałej prawdy tego listu. Abraham uwierzył i zostało mu to poczytane za sprawiedliwość, a nie z uczynków (Rzymian 4.1-5). W Rzymian 4.6-9 …Paweł odwołuje się do Dawida, potwierdzając tą samą prawdę: „Błogosławieni, którym odpuszczone są nieprawości. I których grzechy są zakryte. Błogosławiony mąż, któremu Pan grzechu nie poczyta.” .. Paweł używa przykładu Adama, aby wytłumaczyć Rzymianom nauczanie dziedziczenia grzechu oraz … Powołuje się na przykład Sary i Izaaka, dziecka obietnicy, aby przedstawić zasadę co to znaczy, że jak chrześcijanie są dziećmi obietnicy na podstawie Bożej łaski poprzez Chrystusa. W rozdziałach 9-11 Paweł odnosi się do historii narodu izraelskiego i ogłasza, że Bóg całkowicie i na wieki nie odrzucił Izraela (Rzymian 11.11-12), ale dopuścił aby „upadli” tylko do momentu gdy poganie dojdą do zbawienia.

Podsumowanie:

List jest przede wszystkim opisem nauczania apostołów i podzieliłem go na cztery części: o potrzebie sprawiedliwości 1.18-3.20; zabezpieczeniem sprawiedliwości 3.21-8.39; utwierdzeniem sprawiedliwości 9.1-11.36; praktykowaniem sprawiedliwości 12.1-15.13. Paweł prowadzony Duchem Świętym najpierw wskazuje, że wszyscy są potępieni i potępia wszystkich ludzi za ich grzeszność. Poczm wyjaśnia nie swoją ale bożą sprawiedliwość. Mocno podkreślał, że nie wstydzi się Ewangelii Chrystusowej (Rzymian 1.16), ponieważ jest ona mocą Bożą ku zbawieniu każdemu kto wierzy.

Zastosowanie w praktyce:

Bóg nie oczekuje od ludzi, aby najpierw „ sami naprawili ” swoje życie zanim przyjdą do Chrystusa, bo gdy byliśmy jeszcze grzesznikami Chrystus umarł za nasze grzechy na krzyżu.

Każdy „ dobry ” uczynek, jaki kiedykolwiek zrobiliśmy bez Boga nie ma żadnej wartości przed Bogiem.

Każdy znas był martwy przez nasze postępowanie i grzechy i jedynie miłosierdzie Boże mogą nas uratować.

Bóg okazał swoją miłość do nas przez to, że posłał swojego Syna, Jezusa Chrystusa aby umarł na krzyżu zamiast każdego z nas. Gdy zwracamy się do Chrystusa, to nie jesteśmy już w niewoli grzechu, lecz pod działaniem Ducha Świętego.

Powinniśmy żyć w taki sposób, aby podobać się Bogu. (2 Koryntian 5:14)

Bez Chrystusa Nie byliśmy gotowi, Z Chrystusem mamy powód by żyć