Dwóch pacjentów leżało na sąsiednich łóżkach w sali szpitalnej. Jeden z nich to młody, dwudziestoletni mężczyzna, cierpiący na poważną chorobę serca, a drugi – starszy pan, będący już niemal u kresu swego życia. Ten ostatni odwrócił się do młodego człowieka, pragnąc w kilku słowach dodać mu odwagi: „Spójrz, młody człowieku, mam siedemdziesiąt lat i przez te lata miałem wystarczająco dużo czasu, aby przemyśleć pewne sprawy. Myślałem nad tym bardzo długo i doszedłem do wniosku, że to nie ma znaczenia, czy umieramy w wieku dwudziestu, czy siedemdziesięciu lat. Życie po prostu nie jest tego warte, aby żyć”. Słowa starca przepełniało gorzkie uczucie rozczarowania.

Apostoł Paweł pisał list do Filipian z więzienia w całkowicie przeciwnym nastawieniu. Bez względu na to, czy miał dalej żyć na ziemi, czy odejść, aby być z Chrystusem, był przepełniony trwałą radością. Najważniejsze dla niego było, aby Pan Jezus Chrystus był uwielbiony, czy to przez życie, czy przez śmierć swego sługi. Pozostawanie przy życiu nawet w więzieniu uważał za cenne i wartościowe, gdyż przynosiło owoc w służbie dla Niego (Filipian. 1,22).

Czas darowany człowiekowi w tym życiu dla uczczenia jego Pana ma nieocenioną wartość. Nie możemy cofnąć się w przeszłość, aby uczynić dobro, którego zaniedbaliśmy uczynić. Ze wszystkich czynności, które podejmujemy w ciągu dnia, tym, co jedynie liczy się dla Boga i dla wieczności jest to, co uczyniliśmy z Nim dla INNYCH

Oczywiście, że nie !

Bez Chrystusa nie bylibyśmy gotowi z

Chrystusem mamy powód by żyć!